Frankofonia, kultura, ekologia, technologia
Francophonie, culture, écologie, technologie
Stowarzyszenie Francja-Polska

Stowarzyszenie Absolwentów Studiów
Francuskojęzycznych w Polsce

Association France-Pologne

Association des Anciens Elèves
des Formations Francophones en Pologne

Zaproszenie na film “Niczego Nie Żałuję”

16 maja 2007

Kalendarium

październik 2024
MTWTFSS
30
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
1
2
3
listopad 2024
MTWTFSS
28
29
30
31
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
1
grudzień 2024
MTWTFSS
25
26
27
28
29
30
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
1
2
3
4
5
Data wydarzenia: 14 października 2024 00:00Kategorie:

Zarząd Stowarzyszenia Francja-Polska zaprasza na film “Niczego Nie Żałuję”.
18 maja 2007 o godz. 18.40 w Kinoteka Multiplex na Pl. Defilad 1. Dla Członków Stowarzyszenia (wraz z osobą towarzyszącą) mamy 20 darmowych biletów.

NICZEGO NIE ŻAŁUJĘ
                       Edith Piaf

 Od dziecięcych marzeń do chwały,
Od triumfu po rozpacz,
Od Belleville po Nowy Jork,
Niezwykłe życie Edith Piaf.
Prawdziwa historia jej przeznaczenia
Otwiera okno na duszę artystki
I serce kobiety.
Intymna, głęboka, krucha i niezniszczalna,
Gotowa poświęcić wszystko dla sztuki.
Powitajcie śpiewaczkę wszechczasów…

 
Zarząd Stowarzyszenia Francja-Polska zaprasza na film "Niczego Nie Żałuję". 18 maja 2007 o godz. 18.40 w Kinoteka Multiplex na Pl. Defilad 1.
Dla Członków Stowarzyszenia (wraz z osobą towarzyszącą) mamy 20 darmowych biletów. Osoby zainteresowane na 100 % prosimy o zgłoszenia e-mailowe:
monika.wardzynska@afp.org.pl do czwartku 17 maja do godz. 16-tej.

HISTORIA PIOSENEK
„L’hymne a l’amour” (słowa Edith Piaf, muzyka Marguerite Monnot). Wzruszająca legenda głosi, że Piaf zemdlała śpiewając ją w Nowym Jorku, w dniu śmierci Cerdana. Ale nikt nigdy wcześniej nie słyszał tej piosenki… Według Simone Berteaut, „L’hymne a l’amour” został skomponowany w Paryżu, parę tygodni po tym dramacie. Edith Piaf chce podziękować Cerdanowi, który miał jej podyktować z zaświatów.
„La chanson bleue”. Tytuł i linia melodyczna nasuwają się bardzo szybko. „Momone” przypisuje sobie autorstwo fragmentu „Si un jour la vie t’arrache a moi” (jeśli pewnego dnia życie mi cię wyrwie), na bazie którego artystka miała napisać resztę słów.
„La vie en rose” (słowa Edith Piaf, muzyka Louiguy). Pewnego wieczoru 1944 roku, kiedy stoi przed jakimś Americano, przychodzą jej do głowy melodia i kilka słów: „Quand il me tient dans ses bras…” („kiedy on trzyma mnie w ramionach”).  Edith chce dać piosenkę Marianne Michel, która proponuje zmienić „je vois les choses en rose” (widzę rzeczy na różowo) na „la vie” („życie”). Natychmiastowy sukces. Dwa lata później, Piaf nagrywa sama piosenkę i w ten sposób przywłaszcza ją sobie na zawsze.
„Non, je ne regrette rien” (Michel Vaucaire/Charles Dumont) 5 października 1960, zrujnowana, w fatalnym samopoczuciu, Edith nie ma ochoty widzieć się z młodym Charlesem Dumontem, którego przysyła do niej jej przyjaciel Michel Vaucaire. Każe mu czekać dwie godziny, ale w końcu sadza go przed pianinem. Objawienie: „Ależ ta piosenka jest o mnie! To moje życie!” Każe mu grać cały wieczór i zwołuje swoich przyjaciół, żeby słuchali. Następnie Daumont przynosi jej „Toulon – Le Havre – Anvers”. Podoba jej się muzyka, ale nie słowa. Michel Vaucaire przekształca w 24 godziny tę marynarską piosenkę w „Mon Dieu”.